Jan 20:23 (UBG):
🔹 Grecki tekst (Textus Receptus):
ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς· ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.
🔍 Kluczowe słowa:
- ἀφῆτε (aphēte) – odpuścicie, przebaczycie (od ἀφίημι)
- ἀφίενται – są odpuszczone (czas teraźniejszy, strona bierna: „są im odpuszczane”)
- κρατῆτε (kratēte) – zatrzymacie, zatrzymujecie (od κρατέω – trzymać, zachować, nie puścić)
- κεκράτηνται – są zatrzymane (strona bierna: „zatrzymane zostały im”)
📜 Kontekst:
Ten werset pochodzi z momentu, gdy Jezus po zmartwychwstaniu ukazuje się uczniom, tchnie na nich i mówi: „Weźcie Ducha Świętego” (Jan 20:22). Następnie daje im to zdanie o odpuszczaniu i zatrzymywaniu grzechów.
To nie jest przekazanie autorytetu władzy sądowniczej, ale powierzenie duchowej odpowiedzialności wynikającej z natchnienia i prowadzenia Duchem Świętym.
🧠 Znaczenie:
- Nie chodzi o osobistą władzę uczniów (ani „kapłanów”), by odpuszczać grzechy w swoim autorytecie – tylko Bóg może odpuszczać grzechy (zob. Łk 5:21, Mk 2:7).
- Uczniowie mają głosić Ewangelię, która objawia odpuszczenie grzechów przez wiarę w Jezusa Chrystusa. To, co odpuszczają lub zatrzymują, to rozpoznanie duchowego stanu człowieka na podstawie jego odpowiedzi na Ewangelię:
- jeśli ktoś wierzy i pokutuje – ogłaszają mu odpuszczenie;
- jeśli ktoś odrzuca – ogłaszają, że jego grzechy pozostają.
- To funkcja świadectwa, nie „mocy sądu”. Uczniowie stają się kanałami objawienia Bożego przebaczenia, nie źródłem przebaczenia.
🔗 Powiązane wersety:
- Łk 24:47 – „w Jego imieniu ma być głoszona pokuta i odpuszczenie grzechów…”
- Dzieje 10:43 – „każdy, kto w Niego wierzy, otrzymuje odpuszczenie grzechów przez Jego imię”
- 2 Kor 2:10 – Paweł mówi, że „komu odpuściliście, temu i ja…”
- 1 J 1:9 – „Jeśli wyznajemy nasze grzechy, On [Bóg] jest wierny… i odpuści”
📌 Podsumowanie:
Jan 20:23 nie daje ludziom mocy sądzenia innych ani „urzędowego” odpuszczania grzechów. Jezus przekazuje swoim uczniom (i przez nich całej eklezji) odpowiedzialność za głoszenie Ewangelii, która przynosi odpuszczenie – i za rozeznawanie duchowej odpowiedzi słuchaczy. Przebaczenie nadal pochodzi wyłącznie od Boga przez Chrystusa. To, co uczniowie „zwiążą” lub „rozwiążą”, dotyczy rozpoznania działania Bożej łaski w danym człowieku.
🔗 Czy ten fragment ma związek z chrztem?
✅ Pośredni związek: Tak
Chrzest w Nowym Testamencie jest zewnętrznym znakiem wewnętrznego odpuszczenia grzechów, pokuty i nowego życia w Chrystusie.
- Dzieje 2:38: „Pokutujcie i niech każdy z was da się ochrzcić… na odpuszczenie grzechów…”
- Dzieje 22:16: „Wstań, ochrzcz się i obmyj swoje grzechy, wzywając imienia Pana.”
Czyli odpuszczenie grzechów i chrzest często występują razem jako nierozłączne aspekty duchowej przemiany.
❗ Ale: Jan 20:23 nie mówi o wodzie ani o rytuale chrztu.
Nie chodzi tu o sakrament czy ceremonię, tylko o duchowe rozeznanie, komu można ogłosić przebaczenie – na podstawie:
- wiary,
- pokuty,
- przyjęcia Ewangelii.
🧩 Dlaczego zatem może się wiązać z chrztem?
W praktyce pierwotnej eklezji chrzest był pierwszym publicznym znakiem przyjęcia Ewangelii. Gdy ktoś uwierzył i pokutował, udzielano mu chrztu – i ogłaszano mu przebaczenie grzechów (por. Dz 10:43-48).
Jeśli ktoś:
- odrzucał Ewangelię – grzechy pozostawały na nim (Dz 13:46; J 3:18);
- chciał ochrzcić się bez pokuty – jak Szymon w Dz 8:18-23 – odmawiano mu prawa do przebaczenia (a więc i chrztu).
🧠 Zatem:
🔹 Udzielanie chrztu było związane z rozpoznaniem, czy grzechy zostały odpuszczone – na podstawie wiary i pokuty.
🔹 Odmowa chrztu mogła wynikać z braku owoców pokuty (np. Szymon, Dz 8).
🔹 Jan 20:23 to opis duchowego autorytetu eklezji do ogłaszania:
– „Twoje grzechy są odpuszczone” lub
– „Twoje grzechy pozostają, bo nie ma wiary/pokuty”.
📌 Podsumowując:
Tak, Jan 20:23 wiąże się pośrednio z chrztem – jako element rozeznania i ogłaszania duchowego stanu człowieka. Jednak nie jest to polecenie „udzielania” lub „odmawiania” chrztu w sensie rytualnym – to raczej duchowa funkcja rozeznawania prawdziwego nawrócenia, do którego chrzest był następnie dołączany jako widoczny znak.
Oto zestawienie przypadków z Dziejów Apostolskich, w których chrzest jest powiązany z odpuszczeniem grzechów – oraz tych, gdzie został wstrzymany lub odrzucony z powodu braku pokuty lub wiary:
🔹 Przypadki, gdzie chrzest następuje po odpuszczeniu grzechów (lub jest z nim związany):
1. Dzieje 2:37–41 – Pięćdziesiątnica
- 37: „Co mamy czynić, mężowie bracia?”
- 38: „Pokutujcie i niech każdy z was da się ochrzcić… na odpuszczenie grzechów…”
- 41: „…zostali ochrzczeni… około trzech tysięcy dusz.”
👉 Pokuta → chrzest → ogłoszenie przebaczenia.
2. Dzieje 8:12 – Samarytanie
- Uwierzono Filipowi „o królestwie Bożym i imieniu Jezusa” → dawali się chrzcić, mężczyźni i kobiety.
👉 Wiara w Ewangelię → chrzest.
3. Dzieje 8:36–38 – Etiopczyk
- Po wyjaśnieniu Izajasza 53 i Ewangelii: „Oto woda, co stoi na przeszkodzie, abym został ochrzczony?”
- Filip: „Jeśli wierzysz z całego serca, możesz.”
👉 Wiara → chrzest – bez formalnego „rytuału”, ale z duchową decyzją.
4. Dzieje 9:17–18 – Saul (Paweł)
- Po spotkaniu z Jezusem i przyjęciu Ducha Świętego przez nałożenie rąk – został ochrzczony.
👉 Znak duchowego odrodzenia → chrzest.
5. Dzieje 10:43–48 – Korneliusz i poganie
- „Każdy, kto w Niego wierzy, dostępuje odpuszczenia grzechów.”
- Duch Święty zstąpił – zostali ochrzczeni.
👉 Duch potwierdza, że ich grzechy zostały odpuszczone → nakaz chrztu.
6. Dzieje 16:14–15 – Lidia
- „Pan otworzył jej serce, aby uważnie słuchała” → została ochrzczona razem z domem.
👉 Duchowe otwarcie → chrzest.
7. Dzieje 16:30–33 – Strażnik więzienny
- „Co mam czynić, aby być zbawionym?”
- „Uwierz w Pana Jezusa…”
- Został ochrzczony on i cały jego dom tej samej nocy.
👉 Wiara → chrzest → zbawienie.
🔸 Przypadki, gdzie chrzest został wstrzymany lub jest zagrożony odrzuceniem:
1. Dzieje 8:18–23 – Szymon (czarnoksiężnik)
- Otrzymał chrzest wcześniej (w. 13), ale potem:
- Próbował kupić „moc dawania Ducha Świętego” za pieniądze.
- Piotr: „Twoje serce nie jest szczere wobec Boga… Pokutuj…”
👉 Mimo chrztu, nie było pokuty → grzechy pozostają → wezwanie do pokuty.
2. Dzieje 19:1–6 – Uczniowie w Efezie
- Ochrzczeni chrztem Jana (pokuty), ale nie znali Ducha Świętego.
- Po wyjaśnieniu zostali ochrzczeni „w imię Pana Jezusa.”
👉 Zewnętrzny chrzest bez poznania Ewangelii → powtórny chrzest po prawdziwej wierze.
🔍 Wniosek:
- Chrzest był wyrazem duchowej przemiany – czyli wiary, pokuty, przyjęcia Ewangelii.
- Nie był udzielany automatycznie. Widzimy rozeznanie apostolskie co do stanu serca (np. Filip, Piotr).
- W świetle Jana 20:23 – można powiedzieć, że: Chrzest był znakiem, że grzechy zostały „odpuszczone” (uznane za odpuszczone),
a jego odmowa – że „zatrzymane” (brak pokuty, wiary).
🔗 Powiązania:
Mateusza 18:18 (UBG):
Zaprawdę powiadam wam: Cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a cokolwiek rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.
🔹 Grecki tekst (Textus Receptus):
Ἀμὴν λέγω ὑμῖν· Ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν οὐρανῷ· καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν οὐρανῷ.
🔍 Kluczowe słowa greckie:
- δήσητε – zwiążecie (od δέω – wiązać, krępować)
- λύσητε – rozwiążecie (od λύω – rozwiązywać, uwalniać)
- ἔσται δεδεμένα / λελυμένα – będą (już) związane / rozwiązane
(forma czasownika sugeruje, że w niebie już są związane / rozwiązane, a wy działacie w zgodzie z tą wolą)
🔎 Kontekst:
Mateusza 18:15–20 mówi o braterskiej napomnieniu i przywracaniu do społeczności. Fragment ten ukazuje:
- zasady napomnienia (w cztery kroki: osobiste → świadkowie → wspólnota → oddzielenie),
- autorytet wspólnoty (eklezji) do rozeznania spraw duchowych,
- obietnicę obecności Chrystusa tam, gdzie dwaj lub trzej są zgromadzeni w Jego imieniu.
🧠 Znaczenie wersetu:
- Związywanie i rozwiązywanie to wyrażenia z żydowskiego prawa rabinicznego:
- „związać” oznaczało zabronić, zatrzymać coś, uznać za niewłaściwe,
- „rozwiązać” oznaczało pozwolić, uznać za właściwe, odpuścić.
- Jezus przekazuje duchowej wspólnocie (eklezji) odpowiedzialność za rozeznawanie i postępowanie względem grzechu i jedności. Nie chodzi o dowolność decyzji, ale zgodę z tym, co już jest ustanowione w niebie – chodzi o działanie w jedności z Bożą wolą.
- Nie dotyczy to sfery politycznej, sądowniczej czy hierarchicznej – to decyzje duchowe wspólnoty wierzących, podejmowane w modlitwie i zgodzie z Duchem Świętym.
🔗 Powiązania:
- Mateusza 16:19 – podobne słowa skierowane do Piotra: „dam ci klucze Królestwa”.
- Jana 20:23 – „komu odpuścicie grzechy…” – duchowy autorytet nadany uczniom.
- 1 Koryntian 5:1–13 – Paweł również instruuje wspólnotę, by działała w rozeznaniu i dyscyplinie.
📌 Podsumowanie:
Mateusza 18:18 mówi o tym, że wspólnota wierzących (eklezja), będąc prowadzona przez Ducha Świętego i Słowo Boże, ma duchowy autorytet do rozeznawania spraw grzechu, pojednania i dyscypliny. To nie jest nadanie władzy arbitralnej, ale odpowiedzialność, by działać w harmonii z Bożym sądem i miłosierdziem, które już są „ustanowione w niebie”.
