„Lecz wy przyszliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, do niebiańskiego Jeruzalem, i do niezliczonej liczby aniołów, do uroczystego zgromadzenia i eklezji pierworodnych, którzy są zapisani w niebie, i do Boga, sędziego wszystkich, i do duchów sprawiedliwych, którzy zostali uczynieni doskonałymi, i do pośrednika nowego przymierza, Jezusa, i do krwi pokropienia, która mówi lepsze rzeczy niż krew Abla.
Baczcie, abyście nie odrzucili tego, który mówi; bo jeśli tamci nie uniknęli, gdy odrzucili tego, który przemawiał na ziemi, tym bardziej my, jeśli się odwrócimy od tego, który przemawia z nieba, którego głos wtedy wstrząsnął ziemią, lecz teraz obiecał, mówiąc: Jeszcze raz wstrząsnę nie tylko ziemią, ale i niebem.
A to słowo: Jeszcze raz – oznacza usunięcie rzeczy chwiejących się, jako stworzonych, aby pozostały te, które się nie chwieją.
Dlatego, otrzymując królestwo niewzruszone, miejmy łaskę, przez którą możemy służyć Bogu w sposób przyjemny, z bojaźnią i czcią; albowiem nasz Bóg jest ogniem trawiącym.”
(Hebr. 12:22–29, UBG)
1. Kontrast dwóch gór – Stare a Nowe Przymierze
Autor Listu do Hebrajczyków zestawia Górę Synaj z Górą Syjon. Synaj był miejscem, gdzie Izrael otrzymał prawo – tam Bóg objawił się w ogniu, ciemności i trzęsieniu ziemi (Hebr. 12:18–21). To był obraz bojaźni, dystansu i sądu.
Syjon natomiast to miejsce łaski, do którego wierzący już przyszli (czas dokonany). To nie ziemska Jerozolima, ale duchowa rzeczywistość – obecność Boga, wspólnota zbawionych i aniołów. Nie chodzi o przyszłość, lecz o stan duchowy nowego stworzenia w Chrystusie.
„Wy przyszliście…” – autor nie mówi „przyjdziecie”. To oznacza, że w Chrystusie już zostaliśmy przeniesieni do Królestwa Syna (Kol 1:13).
2. Niebiańska eklezja pierworodnych
„Eklezja pierworodnych” to określenie tych, którzy przez wiarę zostali zrodzeni z Ducha i zapisani w niebie (Łuk. 10:20). To duchowa wspólnota, nie instytucja ziemska.
Nie jest to więc „kościół” jako organizacja, lecz ciało wierzących, których imiona są zapisane w Księdze Życia Baranka (Obj. 21:27).
Hebrajczyków 12 ukazuje duchową rzeczywistość eklezji – wspólnoty, do której wchodzi się przez odrodzenie, a nie przez przynależność narodową, prawo, czy ludzką tradycję.
3. Bóg – sędzia i Ojciec duchów
Bóg nazwany jest „sędzią wszystkich” i „Ojcem duchów” (por. Hebr. 12:9). Oznacza to, że Jego sąd dotyczy każdego stworzenia, ale dla wierzących jest to sąd oczyszczający, nie potępiający.
Dalej mowa o „duchach sprawiedliwych, którzy zostali uczynieni doskonałymi” – to dusze zbawionych, którzy w pełni uczestniczą w nowym przymierzu. Doskonałość ta pochodzi z dzieła Jezusa, nie z ludzkich uczynków.
4. Jezus – Pośrednik i Krew mówiąca lepiej niż krew Abla
Abel wołał o sprawiedliwość (Rdz 4:10), natomiast krew Jezusa woła o miłosierdzie. To sedno różnicy między starym a nowym przymierzem.
Jego krew nie tylko zmywa grzech, ale ustanawia pokój między Bogiem a człowiekiem (Kol 1:20). To także wezwanie, aby nie odrzucać Tego, który mówi z nieba – przez Syna.
5. Jeszcze raz wstrząsnę – sąd oczyszczający
Wersety 26–27 odnoszą się do zapowiedzi z Ag 2:6–7. „Jeszcze raz wstrząsnę” dotyczy duchowego oczyszczenia wszystkiego, co nietrwałe.
To nie tylko obraz końca czasów, ale też proces oddzielania tego, co cielesne, od tego, co duchowe – w życiu wierzących i w świecie. Wszystko, co jest „stworzone”, czyli przemijające, zostanie usunięte, aby pozostało tylko to, co niewzruszone – Królestwo Boże.
6. Królestwo niewzruszone i służba w bojaźni
„Dlatego, otrzymując królestwo niewzruszone, miejmy łaskę…”
To królestwo nie jest dopiero przyszłe – ono już trwa (Łuk. 17:21; Kol. 1:13). Jednak jego pełnia objawi się dopiero, gdy wszystko zostanie poddane Synowi (1 Kor. 15:28).
Służba z bojaźnią i czcią nie oznacza strachu, ale świadome życie w obecności świętego Boga, którego natura – jak napisano – jest ogniem trawiącym.
Ten ogień nie niszczy wierzących, ale oczyszcza. Tak jak złoto próbowane w ogniu, tak dusze wierzących są oczyszczane z tego, co ziemskie, aby pozostało tylko to, co duchowe i trwałe.
Podsumowanie
Hebrajczyków 12:22–29 to majestatyczne podsumowanie całego listu.
Pokazuje, że prawdziwe życie wierzącego to nie religia, lecz wejście w duchową rzeczywistość Królestwa Bożego przez wiarę w Jezusa Chrystusa.
To zaproszenie, by patrzeć nie na to, co widzialne (Synaj, ziemskie systemy, instytucje), lecz na to, co niewidzialne – Syjon, Niebiańskie Jeruzalem i wspólnotę duchowo odrodzonych.
„Wy przyszliście…” – to oznacza, że wierzący już są obywatelami nieba, a ich życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu (Kol 3:3).
Dlatego nie chodzi tylko o wspólne spotkania, lecz o świadome trwanie w jedności Ducha, w której cała eklezja żyje, porusza się i ma istnienie.
Zachęcam Cię, przeczytaj wpis: „Nie opuszczając wspólnych zgromadzeń waszych…”.
