Od początku Bóg pragnął zamieszkać pośród swojego ludu. Nie w znaczeniu odległej boskości, lecz realnej obecności, w której człowiek może się spotkać z Nim twarzą w twarz. Historia Bożego zamieszkania ma trzy główne etapy: Namiot Spotkania, Świątynię Salomona i wreszcie ciało nowonarodzonego człowieka jako świątynię Ducha Świętego. To, co w Starym Przymierzu było cieniem i symbolem, w Chrystusie stało się rzeczywistością.
1. Namiot Spotkania – Bóg pośród ludu
„I uczynią mi świątynię, abym zamieszkał pośród nich.”
(2 Mojż. 25:8 UBG)
Po wyjściu z Egiptu Izraelici na pustyni otrzymali dokładne polecenia budowy namiotu, który miał być miejscem spotkania Boga z człowiekiem. Przybytek (hebr. mishkan – mieszkanie, zamieszkanie) był obrazem Bożej obecności, wędrującej z ludem.
Wnętrze przybytku miało trzy strefy:
- Dziedziniec – miejsce ofiary i oczyszczenia,
- Miejsce Święte – gdzie palił się świecznik i składano chleb pokładny,
- Miejsce Najświętsze – gdzie spoczywała Arka Przymierza i gdzie Bóg objawiał się nad ubłagalnią między cherubinami.
Tylko arcykapłan mógł wejść tam raz w roku, niosąc krew ofiary za grzechy. Było to wyraźne przypomnienie, że człowiek nie może zbliżyć się do Boga bez przelania krwi.
Wszystko to wskazywało proroczo na dzieło Jezusa Chrystusa, który przez swoją własną krew otworzył drogę do miejsca Najświętszego.
„Albowiem Chrystus, przyszedłszy jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką uczyniony… wszedł raz na zawsze do Miejsca Najświętszego, uzyskawszy wieczne odkupienie.”
(Hebr. 9:11–12 UBG)
2. Świątynia Salomona – Bóg w centrum narodu
„Czyż naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Oto niebiosa i niebiosa niebios nie mogą Cię ogarnąć, a cóż dopiero ten dom, który zbudowałem!”
(1 Król. 8:27 UBG)
Za czasów Salomona namiot został zastąpiony kamienną świątynią – monumentalną budowlą w Jerozolimie, miejscem ofiar i modlitwy całego Izraela. Choć jej splendor był ogromny, sama świątynia była tylko cieniem i obrazem rzeczywistości duchowej.
Bóg nigdy nie zamierzał na zawsze mieszkać w budynku z kamienia – chciał zamieszkać w ludziach. Dlatego przez proroków zapowiadał nowe przymierze i nową świątynię:
„Tak mówi PAN: Niebo jest moim tronem, a ziemia podnóżkiem moich stóp. Jaki dom zbudujecie mi?”
(Izaj. 66:1 UBG)
Gdy Jezus przyszedł na ziemię, mówił otwarcie:
„Zburzcie tę świątynię, a w trzy dni ją odbuduję. (…) On zaś mówił o świątyni swego ciała.”
(Jan 2:19,21 UBG)
Chrystus sam stał się żywą świątynią, w której zamieszkała pełnia Bożej obecności.
3. Nowonarodzony człowiek – świątynia Ducha Świętego
Po zmartwychwstaniu Chrystusa, Bóg już nie zamieszkuje w kamiennych świątyniach, lecz w odrodzonych ludziach. Każdy, kto narodził się na nowo z Ducha, staje się żywym przybytkiem Bożej obecności.
„Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was?”
(1 Kor. 3:16 UBG)
„Nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was, którego macie od Boga i nie należycie do samych siebie?”
(1 Kor. 6:19 UBG)
To nie człowiek buduje świątynię – to Bóg buduje siebie w człowieku.
Każdy wierzący jest kamieniem duchowym, który w Chrystusie tworzy jedną, żywą świątynię – eklezję, ciało Chrystusa.
„I wy sami, jako żywe kamienie, budujcie się w duchowy dom, w święte kapłaństwo, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa.”
(1 Piotra 2:5 UBG)
Zestawienie symbol–cień–wypełnienie
| Etap objawienia | Forma | Cel i znaczenie | Wypełnienie w Chrystusie i w nas |
|---|---|---|---|
| Namiot Spotkania | Ruchomy przybytek na pustyni | Bóg pośród ludu | Jezus Chrystus – Bóg z nami |
| Świątynia Salomona | Stała budowla w Jerozolimie | Bóg w centrum narodu | Jezus – świątynia ciała, w którym mieszka pełnia Boga |
| Nowonarodzeni w Chrystusie | Żywa świątynia Ducha | Bóg w człowieku | Duch Święty zamieszkuje w wierzących, czyniąc ich Bożym mieszkaniem |
Boże zamieszkanie – od cienia do pełni
Cała historia objawienia zmierzała do tego jednego celu:
aby Bóg mógł w pełni zamieszkać w człowieku.
„A Słowo ciałem się stało i zamieszkało (gr. eskenosen – rozbiło namiot) wśród nas.”
(Jan 1:14 UBG)
To słowo eskenosen pochodzi od tego samego rdzenia, co „namiot” (skene), pokazując, że Chrystus jest dosłownie „Namiotem Spotkania” – miejscem, w którym Bóg i człowiek są jedno.
W Nim wypełniło się to, co było cieniem w Mojżeszu i Salomonie. A teraz, przez Ducha Świętego, my jesteśmy Jego mieszkaniem, Jego obecnością na ziemi, Jego świątynią wśród narodów.
„Będę w nich mieszkał i będę się przechadzał pośród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.”
(2 Kor. 6:16 UBG)