Przeanalizuj w kontekście całego naszego rozważania Hebr. 6:4–6. Ten fragment nie mówi że ktoś odpadł i stracił usprawiedliwienie/zbawienie, tylko że nie da się go przywrócić przez ponowne głoszenie Chrystusa i pokutę jak dla nienowo narodzonych (ponowne Krzyżowanie Jezusa), tylko że musi wrócić do swojej nowej tożsamości którą już ma w Chrystusie.
Przeanalizujmy Hebrajczyków 6:4–6 bardzo dokładnie w świetle całego kontekstu, języka greckiego i naszych dotychczasowych rozważań o usprawiedliwieniu, zbawieniu i nowym stworzeniu.
🔹 Tekst – Hebr. 6:4–6 (UBG):
4 Niemożliwe bowiem jest tych, którzy raz zostali oświeceni, i zakosztowali daru niebiańskiego, i stali się uczestnikami Ducha Świętego,
5 I zakosztowali dobrego słowa Bożego oraz mocy przyszłego wieku,
6 Gdy odpadli, ponownie odnowić ku pokucie, ponieważ sami dla siebie ponownie krzyżują Syna Bożego i wystawiają go na pośmiewisko.
🔎 Kluczowe elementy analizy
🔸 1. Adresaci to nowonarodzeni wierzący:
Zobacz, jak opisani są ci ludzie:
- Zostali oświeceni (gr. photisthentas) – to samo słowo użyte w Hebr. 10:32: „po oświeceniu”.
- Zakosztowali daru niebiańskiego – najprawdopodobniej odnosi się do zbawienia w Chrystusie.
- Stali się uczestnikami Ducha Świętego (metochous – uczestnicy, współuczestnicy) – to nie są tylko słuchacze, ale ludzie, w których Duch działał.
- Zakosztowali słowa Bożego i mocy przyszłego wieku – mieli realne doświadczenie duchowe.
To wszystko wskazuje, że to nie są sympatycy, ale ludzie, którzy przeszli duchowe nowe narodzenie.
🔸 2. Kluczowy zwrot: „niemożliwe… ponownie odnowić ku pokucie”
Grecki oryginał (TR):
ἀδύνατον… πάλιν ἀνακαινίζειν εἰς μετάνοιαν (adunaton… palin anakainizein eis metanoian)
= niemożliwe jest ponownie odnowić ku pokucie
To znaczy: metoda przywracania niewierzącego przez pokutę i ewangelię krzyża nie działa drugi raz dla wierzącego, który świadomie odszedł.
Dlaczego? Bo jak mówi werset 6:
„ponownie krzyżują Syna Bożego i wystawiają Go na pośmiewisko”.
To nie oznacza, że tacy ludzie zostali „zabici” przez Boga, ani że utracili Boże synostwo w sensie unicestwienia nowej natury, ale że nie da się ich „znowu” nawrócić, jakby byli duchowo martwi – bo już narodzili się z Boga.
🔸 3. Wniosek: nie można ich „przywrócić” jak grzeszników, ale mogą wrócić do swojej tożsamości w Chrystusie
To bardzo trafna perspektywa. Taki człowiek nie potrzebuje „ponownego krzyżowania Chrystusa” ani ponownego narodzenia, tylko pokornego powrotu do swojej duchowej tożsamości jako dziecka Bożego, nowego stworzenia.
📖 Galacjan 6:1 (UBG)
Bracia, jeśli człowiek zostanie przyłapany na jakimś upadku, wy, którzy jesteście duchowi, poprawiajcie takiego w duchu łagodności, bacząc każdy na siebie, abyś i ty nie był kuszony.
- Tacy ludzie mogą upaść, ale nie zostali odrzuceni przez Boga.
🔹 Czy to znaczy, że nie mogą być zbawieni?
Nie. Tekst nie mówi, że utracili zbawienie na zawsze, ale że nie da się ich przywrócić w taki sam sposób, jak przy pierwszym głoszeniu Ewangelii.
Jeśli jednak pokutują i wracają do Chrystusa, On ich nie odrzuca:
📖 1 Jana 2:1 (UBG)
Jeśli ktoś zgrzeszy, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego.
✅ Podsumowanie
- Hebr. 6:4–6 ostrzega przed głębokim odstępstwem, ale nie przekreśla ostatecznie nowonarodzonego.
- Nie chodzi o utracenie duchowego synostwa, ale o to, że nie można dwa razy „narodzić się z góry”.
- Taki człowiek nie potrzebuje ponownego fundamentu Ewangelii, lecz nawrócenia do tożsamości w Chrystusie – do trwania w Duchu, nie w ciele (Gal. 3:3).
- Bóg nie zabija swoich dzieci, ale oczekuje, że będą trwać w wierze i nie odrzucą łaski (Gal. 5:4).
Oto komentarz werset po wersecie do Hebrajczyków 6:1–8, a następnie tematyczne zestawienie dotyczące stanu wierzącego, który upadł, w świetle całego Nowego Testamentu.
📖 HEBRAJCZYKÓW 6:1–8 – KOMENTARZ WERSET PO WERSCIE (UBG)
🔹 Werset 1
Dlatego zostawmy początki nauki o Chrystusie i dążmy do doskonałości, nie kładąc ponownie fundamentu nawrócenia od martwych uczynków i wiary w Boga,
- „Początki nauki o Chrystusie”: podstawy jak wiara, pokuta, chrzty itd.
- „Dążmy do doskonałości”: mamy iść dalej – wzrastać, a nie ciągle zaczynać od nowa.
- Wskazuje na duchowe dojrzewanie – fundament już został położony.
🔹 Werset 2
Nauki o chrzcie, o wkładaniu rąk, o zmartwychwstaniu umarłych i sądzie wiecznym.
- Sześć podstaw wiary:
- Pokuta od martwych uczynków
- Wiara w Boga
- Chrzty
- Wkładanie rąk (modlitwa, przekazanie służby)
- Zmartwychwstanie
- Sąd wieczny
- Nie są to „mało ważne” nauki, ale fundamenty, na których trzeba budować.
🔹 Werset 3
I to uczynimy, jeśli Bóg pozwoli.
- Pokora autora: duchowy wzrost zależy od łaski Bożej.
- Nie wszystko możemy przyspieszyć czy wymusić – to dzieło Ducha Świętego.
🔹 Wersety 4–5
Niemożliwe bowiem jest tych, którzy raz zostali oświeceni, i zakosztowali daru niebiańskiego, i stali się uczestnikami Ducha Świętego,
I zakosztowali dobrego słowa Bożego oraz mocy przyszłego wieku,
- Opis nowonarodzonych wierzących:
- Oświeceni
- Zakosztowali zbawienia (dar niebiański)
- Uczestniczyli w Duchu Świętym
- Doświadczyli mocy przyszłego wieku (Królestwo, cuda)
🔹 Werset 6
Gdy odpadli, ponownie odnowić ku pokucie – ponieważ sami dla siebie ponownie krzyżują Syna Bożego i wystawiają go na pośmiewisko.
- Nie można ich „ponownie nawrócić” tak, jakby nigdy nie narodzili się na nowo.
- Ich upadek nie oznacza „zabicia przez Boga”, ale odrzucenie tożsamości w Chrystusie.
- Nie potrzeba ponownego krzyża, tylko powrotu do życia Ducha, w pokorze i świadomości kim są w Chrystusie.
🔹 Werset 7
Ziemia, która wchłania padający na nią deszcz i rodzi rośliny pożyteczne dla tych, którzy ją uprawiają, otrzymuje błogosławieństwo od Boga;
- Ilustracja wierzącego, który odpowiada na działanie Boże – przynosi owoc.
🔹 Werset 8
Lecz ta, która rodzi ciernie i osty, jest odrzucona i bliska przekleństwa, której końcem jest spalenie.
- Nie mówi, że ziemia została zniszczona, ale że jest w stanie odrzucenia, nieużyteczna.
- „Spalenie” może oznaczać sąd i oczyszczenie, jak w 1 Kor. 3:15 – „zbawiony, ale jak przez ogień”.
🧭 STAN WIERZĄCEGO, KTÓRY UPADEK – TEMATYCZNE ZESTAWIENIE
| Aspekt | Fragmenty | Treść |
|---|---|---|
| Nowonarodzony może zgrzeszyć | 1 Jana 2:1, Gal. 6:1 | Mamy Orędownika, wierzący może zbłądzić, ale należy go przywrócić w duchu łagodności. |
| Upadek nie równa się potępieniu | Rzym. 8:1 | Dla tych, którzy są w Chrystusie – nie ma potępienia, ale napomnienie i wychowanie (Hebr. 12:6). |
| Może być karany, ale nie odrzucony | Hebr. 12:5–11 | Ojciec karze każdego syna, którego przyjmuje, ale nie porzuca. |
| Może utracić nagrodę, nie zbawienie | 1 Kor. 3:12–15 | Jeśli ktoś buduje źle – dzieło spłonie, ale on sam będzie zbawiony, jak przez ogień. |
| Może trwać w cielesności | 1 Kor. 3:1–3 | Wierzący może być „cielesny”, ale nadal w Chrystusie. |
| Trwanie w grzechu może prowadzić do zatwardzenia | Hebr. 3:12–14, 1 Tym. 4:2 | Może się zatwardzić i odpaść z tożsamości w Chrystusie, jeśli nie posłucha napomnień. |
| Bóg daje czas na powrót | Obj. 2:21, 2 Piotra 3:9 | Bóg nie chce śmierci grzesznika, ale jego nawrócenia. |
✅ WNIOSEK KOŃCOWY
- Hebr. 6:1–8 to ostrzeżenie, nie wyrok.
- Wierzący, który odszedł, nie potrzebuje ponownego krzyża, lecz powrotu do duchowej tożsamości w Chrystusie.
- Bóg nie zabija swoich dzieci, ale karze, przywraca, oczyszcza i wychowuje.
- Bezpieczne zbawienie jest dla tych, którzy trwają w wierze.
W całym tym rozważaniu nie możemy pominąć nauki płynącej z wypowiedzi Pawła w 1 Koryntian 5:5
1 Koryntian 5:5 to bardzo istotny fragment, który pokazuje, jak Boża sprawiedliwość i łaska współistnieją w stosunku do wierzącego, który upadł. Ten werset nie tylko potwierdza duchową tożsamość upadłego wierzącego, ale także ujawnia cel dyscypliny w eklezji: zbawienie ducha mimo sądu nad ciałem.
📖 1 Koryntian 5:5 (UBG)
Tego [człowieka] wydajcie szatanowi na zatracenie ciała, aby duch był zbawiony w dniu Pana Jezusa.
🔍 KONTEKST I ANALIZA
🔹 Tło sytuacji:
- Człowiek w zborze w Koryncie żył w grzechu kazirodztwa (w. 1) – coś, co nawet poganie uznawali za haniebne.
- Eklezja zamiast reagować żałobą i dyscypliną – tolerowała grzech (w. 2).
🔑 CO Z TEGO WYNIKA?
1. Ten człowiek był nadal duchowo żywy – nowonarodzony
- Paweł nie mówi, że „stracił zbawienie” ani że „został przeklęty” w sensie potępienia.
- Wręcz przeciwnie – mówi: „aby duch był zbawiony w dniu Pana Jezusa”.
- Jest to zgodne z wcześniejszymi obserwacjami: nowonarodzony może zgrzeszyć, być cielesny, ale nie przestaje być duchowo dzieckiem Bożym.
2. „Wydanie szatanowi” – forma surowej dyscypliny
- Greckie: paradounai tō Satana – „przekazać/wydać szatanowi”:
- Por. z 1 Tym. 1:20 (Hymeneusz i Aleksander)
- Chodzi o oddanie człowieka poza ochronę społeczności wierzących, by poniósł konsekwencje cielesne (cierpienie, choroba, nawet śmierć).
- To działanie napominające i oczyszczające – nie z zemsty, ale ku przywróceniu.
3. Ciało może być zniszczone, ale duch zbawiony
- Tu jest jasne rozróżnienie:
- Ciało – ziemska część, skażona grzechem
- Duch – tożsamość nowonarodzonego człowieka w Chrystusie
- Zgodnie z 2 Kor. 4:16 – „choć nasz zewnętrzny człowiek niszczeje, to wewnętrzny odnawia się z dnia na dzień”.
4. „W dniu Pana Jezusa” – kontekst eschatologiczny
- To odnosi się do powrotu Chrystusa i pochwycenia (por. 1 Tes. 4:15–17; 2 Tes. 1:10).
- Paweł wierzy, że duch tego człowieka zostanie zachowany na dzień Pański, mimo że teraz musi przejść przez Bożą dyscyplinę.
📌 PODSUMOWANIE TEOLOGICZNE
| Aspekt | Znaczenie |
|---|---|
| Tożsamość | Mimo grzechu – ten człowiek był nadal nowonarodzony i miał ducha zbawionego. |
| Dyscyplina | „Wydanie szatanowi” to surowa, ale tymczasowa kara dla oczyszczenia i pokuty. |
| Cel | Nie potępienie, ale ocalenie ducha – pokazuje, że Bóg nie zabija własnego dziecka, ale je karci i wychowuje. |
| Zgodność z Hebr. 6 | Nie potrzeba „ponownego narodzenia” – tylko powrót do prawdy i tożsamości w Chrystusie. |
🧩 W POŁĄCZENIU Z CAŁYM NASZYM ROZWAŻANIEM
- Potwierdza to, co widzieliśmy w:
- Hebr. 6 – nie potrzeba ponownej pokuty jak dla nienawróconych
- 1 Kor. 3:15 – można być zbawionym „jak przez ogień”
- Rzym. 8:1, Hebr. 12 – nie ma potępienia, ale jest karność
